پیش از شروع قرن بیستم نظریه پردازان اقتصادی، تنها زمین، سرمایه و نیروی کار را به عنوان نهاده های سه گانه تولید و خدمات قلمداد می کردند و تمامی برنامه ریزی های اقتصادی در حوزه تئوری و عملی مبتنی بر استفاده از ترکیبی موثر از عوامل برای نیل به اهداف بلند اقتصادی بود. در ابتدای قرن بیستم ظهور نظریه مدیریت علمی بر منابع تولید، مثلث نهاده های تولید را دچار تغییر اساسی کرد.