شهر هوشمند بیش از یک شهر دیجیتال است...

 

یک شهر را هنگامی می توان هوشمند دانست که بر اساس ترکیبی از عناصر "هوشمند" (ارتباطات، زیرساخت ها، توسعه اقتصادی) و فعالیت های هدفمند و مستقل شهروندان (مشارکت، آموزش و پرورش) ساخته شده باشد و مدیریت درستی از منابع طبیعی را از طریق حکومت مشارکتی فراهم می نماید. شهر هوشمند به معنای گشایش مفاهیمی نو در شهرسازی است. آنچه یک شهر را به سمت هوشمندی پیش می برد، صرفاً... استفاده از ابزار الکترونیکی و سیستم ارتباطاتی آن شهر نیست؛ بلکه استفاده از این ابزار جهت ارتقائ سطح کیفی زندگی شهروندان یک شهر است و در حقیقت یک شهر زمانی – هوشمند- است که سرمایه گذاری بر روی منابع انسانی و سرمایه‌های اجتماعی، حمل و نقل و ارتباطات برپایه فناوری اطلاعات(ICT) به منظور توسعه اقتصادی پایدار و کیفیت زندگی بهتر به واسطه‌ی به کارگیری هوشمندانه منابع طبیعی در آن اتفاق بیفتد.

پس می توان ادعا کرد شهر هوشمند بیش از یک شهر دیجیتال است. شهر هوشمند شهری است که قادر به پیوند سرمایه فیزیکی با سرمایه اجتماعی به منظور توسعه خدمات بهتر و زیرساخت باشد. آن گونه است که قادر به گرد هم‌آوردن فن‌آوری، اطلاعات و دیدگاه سیاسی، برحسب یک برنامه منسجم و بهبود خدمات شهری می‌شود. اشتباه است فکر کنیم که ساخت شهرهای هوشمند نیاز به سرمایه‌گذاری فقط در حوزه IT (فن‌آوری اطلاعات) دارد؛ آنچه شهرها نیاز دارند استفاده از IT به عنوان وسیله‌ای برای انتقال اهداف و مقاصد محلی و ملی است. در این معنا، هر شهر دیجیتال الزاما باهوش نیست، اما هر شهر هوشمند دارای اجزای دیجیتال است.