معاون سازمان پدافند غیر عامل گفت: مقوله امنیت اطلاعات باید به عنوان یکی از محورهای مهم در کنفرانس شهر الکترونیکی مورد بحث قرار گیرد. استفاده از فناوری اطلاعات و ارتباطات در همه شئونات اجتماعی و فردی به طور فراگیر در جریان است ولی بحث امنیت اطلاعات و یا مبحثی که تحت عنوان امنیت و پایدارسازی مطرح است، در این فرآیند فراموش شده است.
شهر الکترونیک حاصل توسعه فناوری های اطلاعاتی و ارتباطی و در واقع موج سوم است. اجلاس جهانی سران درباره جامعه اطلاعاتی که به منظور تحقق جامعه اطلاعاتی جهانی برگزار شده است، شهرهای الکترونیکی را که بخشی از جامعه اطلاعاتی را می سازند، شامل شده است.
شهرهای الکترونیکی نرم افزار و سخت افزار مورد نیاز را برای دسترس شهروندان در تمامی اوقات شبانه روز به پایگاه های داده خدمات دولتی وبخش خصوصی بر روی اینترنت فراهم می آورند.
فناوری اطلاعات به عنوان عمده ترین محور تحول و توسعه در جهان امروزی مطرح شده و دستاوردهای ناشی از آن به گونه های مختلف در زندگی مردم تاثیر گذار بوده است. این تحولات واژه هایی مانند: تجارت الکترونیک، بانکداری الکترونیک، شهر الکترونیکی و حتی دولت الکترونیکی را به همراه داشته است.
بر اساس آمار مستند، کشور ما در سال ۲۰۱۰ میلادی با ضریب نفوذ ۳۴ درصدی اینترنت بیش از ۵۳.۷% از کل کاربران خاور میانه را به خود اختصاص داده است. تمامی این کاربران به طور قطع از یک سطح مهارت های پایه و اولیه ای برای استفاده از کامپیوتر و اینترنت بالاتر هستند که البته می توانند جزو کاربران بسیار حرفه ای اینترنت باشند
شهر الکترونیکی، شهری است که انجام اکثر فعالیت های آن از طریق امکانات رایانه ای مبتنی بر شبکه های ارتباطی محلی، ملی و اینترنت و ابزار دسترسی مانند تلفن همراه و سایر سیستم های الکترونیکی امکان پذیر باشد. در یک شهر الکترونیکی خدمات دستگاهها و نهادهای دولتی، شهرداریها و بخش خصوصی بصورت ۲۴ ساعته و بون تعطیلی در اختیار شهروندان قرار دارد.
شهر الکترونیکی عبارت از شهری است که اداره امور شهروندان شامل خدمات و سرویس های دولتی و سازمان های بخش خصوصی به صورت برخط (online) و به صورت شبانه روزی و در هفت روز هفته باکیفیت و ضریب ایمنی بالا و با بهره گیری از ابزار فناوری اطلاعات و ارتباطات (ICT) و کاربردهای آن انجام می شود.
نخستین جرقه‌های شهر الکترونیکی در ایران، از سال 1380 و با پروژه شهر الکترونیکی کیش آغاز شد که با وجود امیدهای فراوانی که برای پیوستن این شهر به خدمات الکترونیکی داشتیم اما عواملی مانند نبود زیرساخت الکترونیکی کافی، عدم تکامل بانک اطلاعات شهری، اختصاص ندادن بودجه کافی و هزار دلیل منطقی و غیرمنطقی دیگر، موجب شد تاکیش هرگز نتواند عنوان نخستین شهر الکترونیکی در کشور را به خود اختصاص دهد.
