پرداخت الکترونیک در حمل و نقل هوشمند (اتوبوسرانی)
پرداخت الکترونیکی کرایه در کشورمان از سال 1386 در اتوبوسرانی شهر تبریز مطرح گردید. پس از اتوبوسرانی تبریز در سایر شهرهای کشور به ترتیب ارومیه، اصفهان، شیراز، تهران و ... کارتخوانهای سیستم دریافت کرایه الکترونیکی به اتوبوسها تجهیز شد. هم اکنون حدود 70 شهر از شهرهای کشور به این سیستم مجهز هستند.
پروژه پرداخت الکترونیکی کرایه شهر تبریز یکی از بهترین و کاملترین پروژه های کارت بلیت سطح کشور می باشد.این پروژه علی رغم اینکه دارای نقاط قوت بسیاری است از نارساییهایی رنج می برد که عمده آن عدم ارتباط پروژه پرداخت الکترونیک با سایر پرداختهای الکترونیکی در شهر تبریز است.
شهری هوشمند است که تمامی سیستم های الکترونکی آن با هم ادغام شده و در تماس باشند حال آنکه، در شهر تبریز پروژه های خدماتی و پرداختی شهرداری به صورت جزیره ای انجام می پذیرد و یکپارچگی وجود ندارد. یکی از پیش شرطهای لازم جهت ایجاد شهر هوشمند یکپارچگی است.
هم اکنون ما در سیستم ملی و شهری با پدیده عجیبی به نام تعدد کارتهای الکترونیک روبرو هستیم. شاید بتوان به یقین گفت که هر فرد بالغ ایرانی حداقل 5 کارت الکترونیک در کیف پول خود حمل می نماید. علاوه بر آن روز به روز بر تعدد این کارتها به شکل جزیره ای افزوده می شود به عنوان مثال کارت سوخت، کارت ملی، کارت پایان خدمت سربازی، کارت پارکینگ، کارتهای شتاب بانکی، کارت بلیت مترو، تاکسی، اتوبوس، کارتهای خدماتی بازیهای فوتبال، شهر بازی و ....از جمله کارتهایی هستند که به مردم تحمیل می شوند و مردم مجبورند از بابت این کارتها هزینه پرداخت کنند و در حفظ و نگهداری آن کوشا بشند.
اگر فردی کیف پول خود را گم نماید مجبور است به سازمانها و ارگانهای مختلف جهت صدور کارت المثنی خود مراجعه نماید و به بیانی گم شدن کیف پول برابر است با تحمیل مراجعات متعدد و وحشتناک به شهروندان!!!
تدبیر معماری ITS و IT کشور جهت رفع مساله مذکور چیست؟ آیا سیاستهای جاری و آتی به مشکل دامن می زنند یا آن را کنترل و اصلاح می کنند؟
شهر هوشمند شهریی است که در آن اجزا هماهنگ با هم کار کرده و پرداخت الکترونیک کرایه در حمل و نقل عمومی جزیی از نظام بزرگتر سیستماتیک و مدون است.